سررسید (من نوشت های من)

یک وقت هایی اینقدر احساس ضعف می کنی از درون که ترجیح میدهی بی هیچ گنگیّت دارویی فقط بگیری بخوابی... 

انگار آب از آب تکان نخوره است...می خوابی و تا ابهام فردا و فرداها خودت را می زنی به آن راه ها...میخوابی چون ضعیفی...می خوابی چون در خواب فراموشی ست...می خوابی چون خواب رویاهایی دور است از این واقعیت های مبهم حقیقی...می خوابی ،،، چون ضعیفی ،،، و فقط گاهی

همه عالم و آدم را میگذاری پشت پرده پلک هایت و تلخِ بیخیال می خوابی...همینقدر خودخواه

پاک کردن صورت مساله گاهی به همین سادگی ست و مزخرف

:/